هستی، عشق، ایثار، وارستگی، شناخت، کنترل و تسلیم.

من اهمیتی به فرقه، طرزفکر و طبقه؛ یا به انجام آداب و تشریفات مذهبی نمی دهم بلکه به درک این هفت

 واقعیت اهمیت می دهم:

1- تنها هستی واقعی از آن یگانه یزدان است: کسی که خود هستی the Self هر موجود محدود است.

2- تنها عشق واقعی، عشق به این بی نهایت (خداوند) است که اشتیاق شدیدی را برای دیدن، شناختن و یکی شدن با حقیقت (خداوند) برمی انگیزد.

3- تنها ایثارواقعی آن است که در آن، در تعقیب این عشق، همه چیز (بدن، ذهن، مقام، رفاه، و حتی خودزندگی) فدا گردد.

4- تنها وارستگی واقعی آن است که حتی در میانه ی وظایف دنیایی، تمامی افکار و خواسته های خودخواهانه ترک گفته شوند.

5- تنها شناخت واقعی دانستن این است که خداوند ساکن درونی مردمان خوب و مردمان به اصطلاح بد است، در قدیسان و در به اصطلاح گناهکاران {هست}. لازمه ی این شناخت این است که در هرشرایطی که لازم شود، باید به همه، بطور مساوی یاری کنی: بدون انتظار پاداش؛ وقتی مجبوری در منازعه ای شرکت کنی، بدون ذره ای از دشمنی یا نفرت عمل کنی؛ سعی کنی با داشتن احساس های برادرانه و خواهرانه به هریک، دیگران را خوشحال کنی، و در پندار و گفتار و کردار به هیچکس آسیبی نرسانی ،حتی آنان که به تو آسیب زده اند.

6- تنها کنترل واقعی منضبط ساختن حواس است تا از زیاده روی درخواسته های پست دست برداری،{چیزی} که به تنهایی پاکی شخصیت را تضمین می کند.

7- تنها تسلیم واقعی آن است که حالت فرد درشرایط سخت مختل نشود وفرد، درمیان هرگونه سختی، با آرامش کامل تسلیم اراده ی خداوند باشد.